to nie było fajne!

Zasadzam się od tygodnia na dwa konkretne byki. Zaczynam mieć ich dość! Te stare cwaniaki najwyraźniej nie mają duszy sesyjnej. Nie lubią się fotografować, natomiast genialnie nauczyły się sztuki prowokacji. Starszy - szesnastak, daje się poobserwować i owszem ... z 250 metrów! Jego drugą ewentualnością i ofertą dla mnie jest przebywanie na śródleśnym bagnie. Nie ma jak go tam podejść ... oczywiście!
Młodszy, urodziwy dziesiątak, rycząc niemożliwie, wskazuje swoje miejsce postoju, ale zatrzymuje się w takich okolicznościach przyrody, że on widzi wszystko dookoła, a jego zobaczyć się nie da. Tym bardziej podejść. Dziś np. siedziałem na pieńku 10 metrów od niego. Po każdym ryknięciu musiałem potrzepotać palcem w uchu, aby uspokoić rozedrgany bębenek. Robiłem co mogłem by sprowokować go do wyjścia. Mruczałem, ryczałęm, czochrałem chabaziami - niestety. A zaczęło się tak dobrze, zaraz po wyjściu z samochodu wdepnąłem w sam środek dziczego stada. Było ciemno. Nie chciałem robić kolejnych zziarninowanych zdjęć. Potem spłoszyłem koziołka. Również bez zdjęcia. Te dziki, które ostatecznie sfotografowałem, zrobiłem dzień wcześniej.
Pięć minut po spłoszeniu koziołka, siedziałem pod świerkiem 20 metrów od byka - nie wyszedł. Mówię Wam, nie jest prosto wytrzymać taki poranek. Do tego wokół mnie oczywiście grzyby, o których mógłbym tylko pomarzyć, gdyby to właśnie one były celem mojej wyprawy. Czekając na wyjście dwunastaka usiadłem na pieńku obok pięknej ... kani! Ilości pozostawionych podgrzybków, opieniek, a nawet prawdziwków nie wspomnę.

Jak widać odległość niefajna, ale za to widać parę wydychaną w czasie ryku.

 Ciemno było, ale zawsze to cokolwiek z bliska :)

Rzeczony tajniak, dziesiątak - już ja go podejdę!

Rykowisko ... ech:)

 A tu się zastanowiłem, czy ruszą na mnie, czy nie. Nie ruszyły ... jak zwykle ... nuda!