zimny poranek i odloty!

Nie doceniłem gwałtownego spadku temperatury sobotniego świtu. Chłód otulił mnie wilgotnymi ramionami i trzymał tak od czwartej do ósmej. Wyszedłem bez śniadania i żałowałem tego w każdej upływającej minucie. A zaczęło się tak ciekawie. Gdy jeszcze po ciemku wszedłem na polankę, moją uwagę zwróciła ciemna plama jakiegoś zwierzęcia. Ustawiłem czułość matrycy na 8000 ISO i czas migawki na 1,5 sekundy :))) To była jedyna szansa na umieszczenie na matrycy kilku kwantów światła odbitych od, jak się okazało, dzika. Piękny odyniec, tzw. pojedynek. Absolutnie nie było najmniejszej szansy na jakiekolwiek zdjęcie, więc powstało coś takiego, co można nazwać swobodną wariacją na temat.

Ten odyniec wydał mi się tak duży, że w pierwszej chwili byłem pewny, że na polance stoi byk. Oczywiście brak światła dołożył swoje :) Nie zmienia to jednak faktu, że był elegancki.

Na długo przed wschodem słońca, na wczesne śniadanie wybrał się lis. Bardzo lubię głębię kolorystyczną zdjęć robionych niemal bez światła.

Jeszcze nie było do końca widno, słońce wzeszło, ale ukryte za ścianą lasu, rysowało tylko nieco wyraźniej. Trawy wciąż miały ten magiczny zafarb i tą swoistą "kolorystyczną masę". Taka zieleń jest wymarzonym tłem dla sarenek.

Gdy słońce doszło w końcu do głosu, ani o jotę nie zrobiło mi się cieplej, natomiast ptaki ożyły. Rozpoczęły szaloną celebrację powitania dnia. Rejwach i gwar, loty i przeloty, zamieszanie jak w sokowirówce!
Dzięcioł już chyba sam nie wiedział jak wyrazić zachwyt nad wschodem i w ramach swojej ekspresji powitalnej, zwiesił się grzbietem do dołu :)

Na godzinę przed wschodem żurawie nie dawały za wygraną. Rozdzierały puszczańską ciszę.
Postanowiłem je odnaleźć i jakoś podejść. Większego pomysłu i planu nie miałem. Wróciłem do samochodu i podjechałem nieco w ich stronę. Były na otwartej przestrzeni po drugiej stronie lasu.
Szczęśliwie jednak blisko drogi. To nie był nie wiadomo jaki podchód :)

Pomyślałem, że to jedna z ostatnich okazji na pokazanie uroczych "żurków" więc udokumentowałem niemal poklatkowo cały widowiskowy start do lotu. Teraz więcej czau będę spędzał w lesie.
Mam nadzieję, że przynajmniej część z Was uzna, że nie zanudzam tą serią, ale to zapis procesu.

 Głodny jak smok podjechałem do Nowej Wsi, klasyczna buła z kiełbą wróciła mnie do żywych. Ponad cztery godziny zimna bez śniadania dały znać o sobie. Swoją drogą uwielbiam ten klimat, gdy wchodzę do "mojego" sklepu, a tu lokalersi krążą od świtu z flaszkami po piwie, kupując drugą już turę ... piękne! :)
Odzyskałem równowagę termiczną i humor, więc postanowiłem wrócić do Puszczy. Jakież było moje zdziwienie, gdy jeszcze bliższą bliskością, zaskoczyły mnie te same żurki!
Rzadko które ptaki, inne niż drapole, robią na mnie takie wrażenie, a ponieważ następne spotkanie z nimi dopiero po zimie, a niech tam ... napatrzmy się ;)

Gdy zimą zabraknie nam lata, a komuś zackni się do żurawi, przynajmniej będą tu, w pigułce :))