pięciotakt z zaskoczenia!

To się wydarzyło dziś, po prostu. Wstałem jak większość ludzi w normalnym wieku o 5.00 i jedyne czym się od nich różniłem, to fakt, że nie wróciłem do łóżka ... poszedłem w las ;)
Puszcza o tej godzinie jest wręcz euforyczna. Ptaki śpiewają, mokra po nocy roślinność, lśni w porannym słońcu, wszystko pachnie i do tego wszystkiego wilgotny podszyt jest cichuteńki. Można podchodzić co się chce bez obaw o nieoczekiwane dźwięki. Mimo idealnych warunków, długo nie szło mi najlepiej. Spotkałem liska, kilka łań, ale post poświęcam innemu zdarzeniu. Po około dziesięciu kilometrach delikatngo skradania ogarniały mnie już wątpliwości.  Wszystko widziałem z odległościach niegodnych moich wysiłków. Szczęśliwie jest sprawiedliwość na świecie i moim oczom ukazała się sarenka. Niby nic, powiecie, ale spotkanie w środku Puszczy, wśród starych, potężnych sosen i świerków, pod światło wschodzącego słońca i do tego z odległości 3-4 metrów ... dla mnie bomba!
Początkowo, gdy się iskała, mogłem spokojnie ustawić parametry zdjęcia. Nie myślcie, że było jasno - ISO 1000! Pisałem już wcześniej, że wiosną poranne światło w lesie jest złudne.  Niby jasno, ale bez takiej czułości nic się nie zrobi. Do tego jasny obiektyw. Od chwili, w której sarna podniosła głowę, wszystko trwało sekundę. Szczęśliwie miałem ustawione seryjne zdjęcia. Zdążyłem. Ale dynamikę jej odwrotu możecie sobie wyobrazić oglądając trzy ostatnie zdjęcia, ponieważ to nie są trzy kolejne naciśnięcia migawki, one powstały seryjnie, czyli poklatkowo.

To urocza mamusia, jak widać po grzęzach czyli wymionach. Małego nie widziałem niestety, a może i stety. Zwróćcie uwagę na te ogromne, wypasione kleszcze - na drugim zdjęciu poniżej lewego policzka widać je wyraźnie. Zawsze wiedzą cholery gdzie się wpić, żeby zwierzę nie dało rady ich wygryźć. Tym razem nie miałem szans na pozostawienie jej bez przestraszenia moją obecnością. Tak bliskie spotkanie było zaskoczeniem dla niej jak i dla mnie. Wierzę jednak, że jeszcze trochę poćwiczę i będę mógł podejść do takiej sarny i je usunąć, a ona nie będzie uciekała, bo zrozumie moje intencje. Nie dzwońcie proszę po psychiatrę, to niegroźna przypadłość :)

Zapraszam zatem na cudowny świt, na czas urwany pracowitej i ciężkiej rzeczywistości, na kawałek najprawdziwszej prawdy. Na tych zdjęciach podaję Wam taką przyrodę jaką sam widzę. Tak wygląda puszczańska rzeczywistość z maksymalnego bliska. Ponieważ to moje kolejne spotkanie z odległości poniżej 4 metrów, czekam na ... bliższe ;)