trzy pokolenia dzików!

 No, ostatnie posty, jak zwrócono mi uwagę, miały zacięcie raczej kolorystyczno-estetyczne, a jak wiecie, to nie jest blog służący tego typu doznaniom. Pokazuję las prawdziwy, chcę coś o nim opowiedzieć, niekoniecznie oddalając się od rzeczywistości w stronę jakkolwiek rozumianego "art". Oczywiście ile razy natura pomoże, chętnie skorzystam, ale dziś do rzeczy! Nie będzie malowanek, przecieranek i kolorowanek, bo rzecz jest o bardzo konkretnych stworzeniach - dzikach!
Powiem uczciwie ... kiedy podchodzę dziki, szczególnie lochę z młodymi, nie mam czasu na kontemplację uroków Puszczy, choć każdym atomem mojego jestestwa pozostaję z nią przerośnięty.
Zbliżanie się, a szczególnie podążanie za lochą prowadzącą młode, pobudza wszystkie dostępne mi systemy wczesnego ostrzegania. Moje uszy rosną i aktywnie poszukują dźwięków (jak u łani), a oczy orbitują dokoła głowy w poszukiwaniu zagrożenia. Oczywiście są to reakcje literacko przerysowane, instynktowne, ale konieczne. Lochy często tworzą spółdzielnie wychowawcze, czyli jakby żłobki. Gdy zbytnio skoncentrujemy się na jednej, wybranej do sesji mamusi, możemy nie zauważyć szturmu drugiej, poirytowanej brakiem naszego zainteresowania mamki. Biada fotografowi, który nie wychwyci tego momentu. Wczoraj zapuściłem się w dawno nieodwiedzany teren. Udało się podejść lochę. Wydawało mi się, że prowadzi wyłącznie przelata, jednak po chwili dostrzegłem gromadkę pasiaków.

   Ciemny kontur mamki, silnie kontrastujący z soczystą zielenią wiosennych traw ... to co lubię najbardziej.

 Momentami słońce nieśmiało przedzierało się przez deszczowe chury.

 Trzcina nie ułatwiała mi wprawdzie wykonania zdjęcia portretowego, ale pomogła podejść bliżej.

  Światło przeciśnięte przez chmury, ma szczególną umiejętność budowania przestrzeni. W takiej sytuacji, rzeczywiście wystarczy mieć aparat, a gdy sesyjna locha w swojej łaskawości, dodatkowo ozdobi plan, mamy samograja :)

 Tu pierwszy raz zauważyłem trzecie pokolenie chrumkaczy ...

Trzy pokolenia w jednym kadrze.

 Gdzie on jest ...?

 a tu jesteś! mam cię!!!

Gdy podążałem za nimi, nagle zostałem zaskoczony nieprzewidzianym fortelem. Locha zawróciła, i schowała się za sosną, by przyjrzeć się podejrzanemu obiektowi. Niestety to ja byłem tym obiektem. Na wszelki wypadek namierzyłem świerk ratunkowy, chociaż młodociany wiek mamy, nie wskazywał, że przystąpi do siłowego wyjaśnienia wątpliwości. Zaznaczam jednak, że mam kumpla, myśliwego, którego raptem 40-o kilogramowa loszka, nauczyła latać :) Uderzony takim rozpędzonym (niemal workiem cementu) ciałkiem, poszybował w górę i wykonał podwójnego Axla z bardzo niską notą od jury, za rozrzucone w locie kończyny!

Oczywiście wracałem przez Bartąg, ale być może dlatego, że ja zawsze wracam przez Bartąg, a tenże ma w zwyczaju coś tam, coś tam. No i jak takiego "cosia" nie uwiecznić ... pytam.