wstęp zabroniony!

Ten znak ... on jest starszy od węgla! Wyrastałem w kulturze tego znaku od dawna. Przez pierwsze lata, każdemu minięciu go, każdemu przekroczeniu tej magicznej granicy, towarzyszyła ekscytująca emocja i coś jakby strach, niepokój, że robię coś złego. Wydawało mi się, że za każdym drzewem stoi leśniczy lub służba leśna i za moment podlegnę karze. Tak było wiele lat temu, a co dopiero dziś, w dobie ukrytych kamer! Przyznam, że las wokół tego znaku nieco wydoroślał, ja chyba też, ale przekraczanie granicy tego znaku nie stało się przez to obojętne. Nie mniej jednak, jest to jedna z moich ulubionych miejscówek. Dziś dotarłem tam ponownie. Gdy z daleka usłyszałem grzmot nadchodzącej burzy, nawet nie wyobrażałem sobie co mnie dziś spotka w lesie.

W momencie robienia tego zdjęcia jeszcze nic złego się nie działo, sielanka i spokój wszędzie ;)

Podchodząc do podmokłej polany ukrytej głęboko w Puszczy, zauważyłem koziołka przedzierającego się przez trzcinowisko.

Wiatr mi sprzyjał, a ponieważ na tej polanie spodziewałem się dzików, szedłem bardzo cicho. Miało to wpływ na niewielką odległość, na jaką udało mi się zbliżyć do niego.

Bezkarnie cieszyłem oko bliskością beztroskiego zwierzęcia.

Współpraca trwała kilka minut i dopiero moja pazerność na jeszcze metr, dwa bliżej, skończyły sesję. (niedawno o tym pisałem!) Uciekł.

Niestety beztroska nie trwała długo ... poprzedzona silnymi podmuchami wiatru, nadeszła straszna burza. Pioruny waliły wokół (nagrałem film z tego zdarzenia) a za mój kołnierz leciały jakieś niepojęte ilości deszczu i gradu!   OLYMPUS, którym pracuję, jest wodoszczelny więc nie był to 

problem sprzętu, to JA miałem problem :))) Niestety nie planowałem aż takiej ulewy, ubrania miałem normalne ... czyli do kitu!

Mimo wszystko cieszyłem się, że tam byłem. Taka pogoda z punktu widzenia fotografii jest niestandardową sytuacją. Wiedziałem, że mogę liczyć na fajny kadr i mam nadzieję, że ten jest takim właśnie.

Mimo deszczu ruszyłem dalej. Nie był to ciepły majowy deszcz! Powiem więcej, to był zimny pierwszomajowy deszcz! A mimo to, dwa koziołki-młodziaki figlowały w strugach wody. Najwyraźniej cieszyła je ta pogoda. Skakały, biegały, wygłupiały się.

Może i byłem mokry, ale jak się okazało, nie przezroczysty! Zauważyły mnie. Nie miałem już ani siły ani ochoty na maskowanie, Mokre ubranie kleiło mi się do pleców, a nogawki do nóg. I tak zdążyłem zrobić sporą sesję.