zazipana ...

Gdy tak sobie jechałem na miejsce docelowe, czyli do wybranego wejścia do Puszczy, spotykałem różne różnorodności w rozmaitych okolicznościach przyrody.

Sprawa jest taka, że wyżej wspomniane okoliczności sprawiają, iż co jakiś czas znajduję się w bezpośredniej bliskości dajmy na to pewnej osobliwości. Tym razem okazał się nią bociek. Osobliwości mają to do siebie, że kompletnie nie zastanawiają się, w jakim miejscu nas zaskoczyć i z tego powodu są to miejsca przypadkowe. Inaczej nie czulibyśmy się zaskoczeni ... chyba.
Minusem takiego nieprzemyślenia, jest często niefotograficzne tło całego zajścia. No bo kto to słyszał, żeby dać się zaskoczyć z takim ogrodzeniem w tle!
Rozpatrywałem nawet próbę wyretuszowania tej misternie świecącej koronki drutu ogrodzeniowego, ale o czym wówczas byłby wstęp do posta?

Chwilę później, żuraw postanowił sprawdzić siłę swojej mimikry i upodobnił się do ... rzepaku!
I weź tu człowieku zrób zdjęcie rzepaku, o żurawiu nie wspomnę!

Łabędzie, na szczęście krzykliwe, ozdobiły warmiński krajobraz i w tym przypadku nie mam na co ponarzekać, a szkoda, bo taki był koncept na ten post.

Na skraju wygrzanego słońcem lasu, spotkałem coś tak abstrakcyjnie ubarwionego ... znacie jakikolwiek inny przykład stworzenia, które połączyło na sobie te dwa kolory, biały i pomarańczowy?!? Dziwne zestawienie.

Czarny i pomarańczowy to rozumiem :)

Na szczęście po wejściu do lasu samiczka zięby uspokoiła mój wzrok.

W samym środku lasu było już normalnie, spokojnie i zrównoważenie. Piękny szóstak zapozował z całkiem bliska.

Gdy wieczorem wychodziłem z Puszczy, samczyk trznadla ożywiony barwami zachodzącego słońca, zagrał intensywnym kolorem i ... głosem.

Na pożegnanie dnia ... "zazipana", spłoszona czymś wcześniej sarenka.

No i warmińskie powroty do domu.