Widzę to jak przez mgłę.

Ach, to była długa sesja i postanowiłem jednak pokazać to, czego nie udało mi się zmieścić w poprzedniej części.
Zresztą skoro powrót do tego spotkania był dla mnie szczerą przyjemnością,mam nadzieję, że Wam również się spodoba, tym bardziej, że to pierwszy lub maksymalnie drugi raz na ponad 800 opowieści, że robię taki powrót do raz opublikowanej sceny.

Poprzednio pokazałem kwintesencję spotkania, zobaczcie teraz jak to się zaczęło.

 To był piątek zeszłego tygodnia i księżyc niespecjalnie miał czym imponować.
Chyba, że brałby udział w konkursie, kto najwięcej zrzucił w ciągu ostatniego tygodnia ... oooo, to tak! The winner is ... :)

 Warmińskie warstwice.

Mnóstwo łań przedzierając się przez chaszcze szło w moją stronę.
Tego bezgłośnego widoku roztartego w mgle nie zapomnę.
Niesamowite wrażenie. Jestem pacyfistą ale skojarzyło się z jakimś amerykańskim filmem i marins skradającymi się przed akcją. Cisza, wolno noga za nogą, porozumienia gestem, żadnych dźwięków ...

 Licówka postanowiła wyjść z krzewów.

 O tej porze, na ciemnym tle, sylwetki zwierząt ledwo majaczyły przede mną.

 Odczucia jakbym był na innej planecie, gdzie jest inna atmosfera i nie ma dźwięków.

 Dla takiego obrazka warto wstawać!

 Próba naskoczenia na łanię ...

 ... i klasyczny unik :)))

No dobra, temat uznaję za wyczerpany. Teraz mogę tę sesję zostawić w spokoju.