Pulitzer za strzyżyka!

W latach licealnych znakomitą większość sobót i niedziel, szczególnie zimowych, spędziłem w lesie.
To były początki mojej fascynacji lasem. Nie mogę pojąć jak rodzice pozwalali mi przepadać na całe dnie w lasach kudypskich. Tym bardziej, że w tamtych latach nie była to alternatywa dla dopalaczy, ani gier komputerowych, ani narkotyków. Nie licząc ustroju, w miarę normalne czasy. Po prostu nie "haratałem w gałę".
Piłki nożnej nie cierpiałem jak zarazy i z wyjątkiem meczów Barcy tak zostało do dziś.
Strzyżyk, bo to dla niego ten przydługi wstęp, był obok rudzika jednym z pierwszych gatunków innych niż sikora i wróbel, które nauczyłem się odróżniać. W przypadku strzyżyka nie wymaga to żadnej znajomości klucza do oznaczania gatunków, bo ten ptak nie ma naśladowców. Jest trzecim po mysikróliku i zniczku, najmniejszym ptakiem Europy. Zadarty ogon i taka ... "chropawość" w wyglądzie są mocno charakterystyczne. Szukając analogii w świecie ryb, od zawsze kojarzył mi się z ciernikiem. Jest niezwykle dynamiczny, z uwielbieniem penetruje zwalone suche gałęzie, chaszczowiska, grabinę i wszelkie niskopienne krzaczory.

Dziś strzyżyk w kilku odsłonach :)

 

A teraz uwaga! Gdybyście chcieli mnie zgłosić do nagrody Pulitzera za otrzepującego się strzyżyka, to nie krępujcie się ;)