niedziela, 30 kwietnia 2017

Locha mnie wyniuchała!

Słoneczny dzień ... do tego wolny!
Z nadmiaru szczęścia nie wiedziałem jak chronić zwoje przed euforycznym przegrzaniem.
Żeby nie zwariować, w drodze wyjątku, postanowiłem pójść do lasu :)))

W tak zwanej drodze mijałem rzekę. Łynę znaczy.
Kątem oka zauważyłem, że poprzek nurtu płynie kaczka. Oczywiście ją zignorowałem.
Jadę ci ja jadę, sytuacja niby pożegnana, a mózg jednak analizuje to co widział.
Nagle jakiś wewnętrzny głos rozdarł się na całe gardło - TO NIE BYŁA KACZKAAAAA!!!!!!
Wsteczny i korzystając z wczesnoporannego bezruchu na drodze - cofam, że użyję takiego wyrazu.
Jadę tyłem do tyłu ... nazad czyli.
Kaczka dotarła do brzegu, a wychodząc z wody okazała się sarną!
Nie żebym nie wiedział czy nie widział płynącej sarny ale jest 5.40 rano i temperatura poniżej zera!!!
I to mnie szczerze zdziwiło.

 Otrzepuje się właśnie. Nie policzyłem dokładnie ale jakiś pierdyliard kropel latał wokół niej bez końca.

Nawet gdy biegła, krople wciąż tańczyły jej za zadkiem, co mam nadzieję widać. (to efekt nie dla smartfonowców! - przepraszam) ;)

A gdyby mój budzik, wskazany poniżej kopciuszek, popiskiwał minutkę wcześniej, to może widziałbym jak sarna zbliża się do rzeki i od razu wiedział, że to nie kaczka!



Tego mroźnego ale słonecznego poranka wszystko było przekontrastowane!
Naprawdę zrobienie zdjęcia o poprawnej rozpiętości tonalnej graniczyło niemal z cudem!
 Tak uzyskałem zdjęcie boćka od Swarowskiego (bokeh)


 Chmury malowały piękne pasy na warmińskiej ziemi.


 Trawy skrzyły się jak ... skrzyki jakieś!
Tylko błagam nie pytajcie co to skrzyki! Nie wiem :))))


A bociek upolował jakąś ogromniastą rosówę.
Nie zmieściła mu się w dziobie i łykał ja na dwa razy :)

W końcu dotarłem do lasu!
Powitała mnie samiczka zięby.


Ale gdy dotarłem do dziczej części lasu, od strony bagna dotarł do mnie to wyjątkowe, niskotonowe chrapnięcie. Locha fuknęła na mnie dając wyraz pełnej dezaprobaty dla mojej w tym miejscu obecności.
Całkowicie ja rozumiałem ale cóż, złych zamiarów nie miałem, a ona po chwili zdawała się to rozumieć.

Locha najwyraźniej też od Swarowskiego :)))


 Portret jej ...


 Tuz za jej ogonem ciągnęły pasiaki. Na zdjęcie spomiędzygałęźne załapał się jeden ... tylko.


 Czy ja wiem, czy ja na pewno lubię słońce w lesie ...



 Upsss ... zwietrzyła mnie!


 Zatrzymanie ...


 Kichawa w górę i do roboty!


 Zaciągnęła powietrze jak słoń wodę i niestety mnie wyniuchała.
trudno żeby nie, zrobiło się ciepło, a ja już po 6 - 7 kilometrach łazęgowania ...


 Nawet gdy odeszły, ostatnia wciąż miała na mnie baczenie :)))
Może to wycinek, nie wiem. Jakoś tak wyraźnie ma podniesione "łympy" na wrastającym orężu.

 Gdy usiadłem odpocząć w ciemnej części lasu, usiadł blisko mnie samiec zięby.


 W bardziej malowniczych okolicznościach niż na tym leśnym bagnie, żurawi jeszcze nie spotkałem.
Wiem, że po drugiej stronie tego bagna mają gniazdo, więc czym prędzej się ewakuowałem z tego miejsca. Mam wielką ostrożność do gniazdujących ptaków.


A tu na podmokłym olsie, w ramach naturalnego odnowienia, wzrasta sobie młodziutki jesion.
Ten pąk zwiastuje siłę i zdrowie.
A ponieważ to jesion z lasu będącego własnością mojego przyjaciela z okolic Lubawy, będę miał niewątpliwą przyjemność obserwować jak sobie jesiony radzą pomiędzy starymi olchami.

Ziemia Lubawska jest piękna, choć lasów tam mało.




21 komentarzy:

  1. Fantastyczne zdjęcie otrzepującej się z wody sarny! Ale ciekawa obserwacja :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. daj spokój, o mały włos wszystko bym odpuścił! Całe szczęście mój mózg mnie nie słucha i prowadzi własną politykę ;)

      Usuń
  2. Aż mną "wstrząsło" na jej widok, a portret, to jest najpiękniejsza dzicza fota jaką w życiu widziałam. Super żuraw i super cały dzień. Też miałam dzisiaj dziki, wszystkie foty spaprane, siedzę i myślę dlaczego. Jedna wyszła jako tako, jest na fb.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. serio tak Ci się ten portret podoba? Dedykuję go Tobie zatem i już :) Dziękuję!

      Usuń
  3. Dawno mnie tu nie było ... a tu tyle ciekawych wydarzeń miało miejsce ... oj ciekawie, bardzo ciekawie ... Fajne ujęcia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. no wiesz miss-cherry, zaglądaj częściej :) Żartuję, nie mogę tego oczekiwać, najważniejsze, że jednak zajrzałaś - dzięki! ;) Pozdrowionka :)

      Usuń
  4. Znowu dokładam do pieca, to przeczytałem. Się działo w twoim blogu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. się działo w przyrodzie, na blogu udało się pokazać jakiś fragment, ale wiosna tak właśnie ma - dzieje się :)

      Usuń
  5. Mieszkam wśród nieużytków i pod lasem i nie spotykam zwierząt prócz ptaków oczywiście mieszkających obok mnie. Sarny jak widuję to gdzieś z daleko, hen hen na pustym polu. Moje dzieci dwa razy spotkały dzika. Mężowi na działkę weszło stadko sarenek. No raz, jeden mąż mnie podwoził gdzieś i spotkaliśmy blisko stojące sarny, aparatu nie miałam... ale tu nie o aparat się rozchodzi bo nawet jakiegoś porządnego nie mam, którym mogłabym zrobić dobre zdjęcie. Chodzi o samo spotkanie, popatrzenie. Jestem wielką miłośniczką dziczyzny i absolutnie nie należy tego zamiłowania łączyć z kuchnią, bo ich nie jadam. Ale tak popatrzeć... Tak jak Ty :)
    Pozdrawiamy :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Agatku, takie popatrzenie jest możliwe i dla każdego dostępne, trzeba jedynie bardzo często być w terenie, nauczyć się zwyczajów zwierząt, ubrać maskujące ubranie, iść bardzo wolno i zawsze pod wiatr, nie pachnieć, nie machać rękoma i na końcu mieć jeszcze to szczęście, żeby zwierzyna akurat w tym momencie była tu gdzie idziesz :))) Jak widzisz, z grubsza proste, z tendencjami do bardzo proste ;)

      Usuń
    2. Taaa... jak wiatru nie ma?

      Usuń
    3. jak nie ma wiatru, to ... sam nie wiem :))))

      Usuń
  6. Świetne spotkanie, sarna z pierdyliardem kropli chyba najlepsza :) Szkoda, że gałęzie przeszkodziły - byłoby fajne zdjęcie lochy z pasiakiem ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. te gałęzie maja jakiś swój urok, ale pasiaka zasłoniły, fakt :) Żałuję, że nie mogłem być bliżej tej sarny, byłaby naprawdę fajna fota.

      Usuń
  7. Haha, spotkanie z sarną zdecydowanie do pozazdroszczenia! :) Zdjęcia pięknie wyszły, skrzące się w słońcu. Portet lochy wspaniały. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. no ten portret się udał się ;) dziękuję! pozdrowionka :)

      Usuń
  8. Wytrzymała sarna, aż mi zimno na samą myśl. A bokehy masz dziś ślicznie Sfarowskie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie, nawet nie podejrzewałem mojej optyki o taki bokeh :)

      Usuń
  9. Super skrzące się wszystko. Sarna a raczej woda nad nią, trawy, woda wokół żurka i nawet dzicza mać choć niucha to cała w błyskotkach.Radosne to takie jakieś, czyli prawdziwa wiosna.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No nie mogę notorycznie i nachalnie pokazywać wyłącznie pochmurnych zdjęć, choć i tak domminują na tym blogu :)

      Usuń
    2. Możesz, oj możesz tylko nie zawsze się da:)

      Usuń