późna jesień, jak jej nie kochać?

Dzisiejsze wyjście dało mi w kość. Całą drogę do czatowni padał deszcz, momentami nawet lał. Ale to nigdy nie jest problemem na początku wyprawy. W końcu dopóki ubrania nie przemokną, deszcz nie jest żadną katastrofą. Ale cztery godziny później zmieniłem zdanie. Wróćmy jednak do początku. Pani od polskiego mówiła, że zachowanie chronologii może okazać się kluczowe dla opowieści. No może gawędy, historyjki znaczy:)
Kilka kilometrów pokonałem w ciszy. Deszczowy las milczał jak zaklęty. Ani sójek, ani kruków, ani sikorek, niczego czy też nikogo. Słyszałem jedynie chlapiący odgłos własnych butów. Gdy dotarłem do czatowni, okazało się, że coś w niej buszowało przed moim przyjściem. Może w nocy. Jej architektura, tak pieczołowicie przeze mnie stworzona, uległa głębokiemu przemodelowaniu. Wiele gałęzi było na ziemi, pieniek, na którym siedzę został ogarnięty zjawiskiem replacementu, żerdzie podtrzymujące konstrukcję, poprzestawiane, a otwór na obiektyw zakryty, w zasadzie zniszczony. Naprawianie szałasu w taką pogodę oznacza jedno - po chwili jestem mokry jak szczur kanałowy. Tym bardziej, że znakomitą większość napraw musiałem wykonać wewnątrz. Spocony, czyli mokry od środka i zmoczony od zewnątrz usiadłem w niewygodnym oczekiwaniu na cud. Cud nie nadszedł. Las zamilkł. Zmókł i zamilkł. Po dwóch godzinach wabienia przyleciała sójka ... . Sądzę, że ostatnio sójek pokazałem wystarczająco dużo, więc tym razem zrobiłem inne jej zdjęcie. Tak jak ją widzę przez wizjer czatowni.

To w miarę świeże spojrzenie :)

Kątem oka zauważyłem, że coś niezwykle szybko zbliża się do mojego buta! No wiecie ... zanim nie stwierdziłem co to, jakoś dziwnie się poczułem ))) Wiecie jak to jest zauważyć coś kątem oka ... nie wiadomo ani czy to duże ani jakie ma zamiary, coś szybko przemieszcza się w naszą stronę i już!
Przy bucie "coś" robi gwałtowny zwrot i czmycha. Dopiero teraz moje oczy wyostrzyły obraz - nornik! W imponujący sposób zniknął w podszycie. Nie wiadomo gdzie i nie wiadomo kiedy. Spryciarz. Ledwo wyrównałem oddech po tej zatrważającej, mrożącej krew przygodzie, a do moich uszu dochodzi tępy łomot upadającego, potężnego drzewa, które nieopodal uległo presji wiatru i wody. Przede wszystkim presji wieku. Trzy razy w życiu byłem blisko upadającego kolosa. Mam na myśli naturalny upadek, bo tylko wówczas nie jesteśmy przygotowani na ten niesamowity dźwięk. Gdy dotarł do mnie, miałem wrażenie, że to tsunami, które spiętrzyło grunt i za moment dotrze w postaci fali obrzucając mnie mchem i grudami ziemi. Tępy, głuchy łoskot. Mocna rzecz. To jeden z tych momentów, w których dociera do mnie moja małość. Spojrzałem nieufnie na świerk, pod którym siedziałem. Ufff, młody jeszcze.
Zostałem w ukryciu jeszcze godzinę i wyruszyłem w drogę powrotną. Każdy taki pobyt w lesie, być może szczególnie w deszczowy dzień, gdy słychać tylko gwiżdżący wiatr i nie ma wątpliwości, że las jest bezludny, ba że jedyną jego ludność stanowimy my sami, jest niezwykle oczyszczający duszę. To czas refleksji i ważnych przemyśleń.

Na to konto zrobiłem jeszcze dwa deszczowe zdjęcia z czatowni, by móc Wam pokazać jakie towarzyszą mi widoki, gdy tak siedzę i myślę, myślę i siedzę ...

 Nie żeby to był efekt tych przemyśleń, ale poniżej kilka szerszych perspektyw z niedzieli. To Ziemia Lubawska! Czyż jesień nie zasługuje na uwielbienie? Jest przecież tak nostalgicznie piękna.