przejrzałem się w sójczym oku!

Ten dzień, a w zasadzie wyprawę tego dnia, rozpocząłem znacznie później niż planowałem i niż mam w zwyczaju. To dziwne, bo wstałem normalnie, jak człowiek, o piątej. Nie mam pojęcia jak mogłem stracić czujność nad upływem czasu. Tym bardziej, że on, ten czas, podobno nie istnieje! Fatalne niedopatrzenie.
Szczęśliwie dla mnie, juniwers (pisz Universe) zadbał o moje doznania. Chyba ta organizacja mnie lubi. Ledwo odszedłem od samochodu, dwa zakręty i krótkie przejście pod drzewami, a przede mną roztacza się poranno-mglisty widoczek z łanią w roli głównej. Jest już całkiem widno, więc ta dama natychmiast spogląda w moim kierunku. Wiem, że jakikolwiek ruch z mojej strony skończy obserwację, więc już spod baldachimu gałęzi wykonuję pierwsze zdjęcia.

 Jak to jest w ich zwyczaju, zastygła w czujnej obserwacji. Ta faza trwa dopóki się nie poruszę czyli długo. Ale nieskończone robienie zdjęć nieruchomej łani nie ma głębszego sensu, więc prowokuję ją do wyjścia z tej hipnozy!
Żeby kobiety tak na mnie reagowały ... ech ;)

 Ruszyła.

Okazało się, że nie była sama.

Bardzo mi się spodobało to, że pozwoliły się poobserwować mimo faktu, że spóźniłem się do "pracy".
Zaczęło się pojawiać coś jakby słońce, jakby przejaśnienie. Plan miałem prosty, dojść do czatowni, ostatecznie ją podreperować i zasiąść na chwilę.

Gdy tylko skończyłem prace modernizacyjne, wgramoliłem się do środka i zapadła cisza. Nie trwała jednak długo, bowiem za plecami usłyszałem chrobotanie pazurkami po korze i za chwilę stukanie zapracowanego dzięcioła dużego.
Dźwięki dochodziły z bardzo bliska, a co najważniejsze z ... niska!
Delikatnie obróciłem się na resztkach krzesełka, które niezmiennie służy mi tu drugi rok, a którego oczywiście nie zabieram z sobą. To stały element umeblowania mojego leśnego M-0.
Szałas mam oparty o konary świerku, więc z boku mojego salonu jest kolumna z wieszakami, czyli pień drzewa z fragmentami konarów. Okien brak, za to na luksusowej podłodze mam wyścielony dywan z igieł. Uzbierało się tego nieco, gdyż opadły z zeszłorocznych gałęzi szałasu. Ale wróćmy do dzięcioła. Gdy tylko się obróciłem, okazało się, że rzeczywiście siedzi nisko nad ziemią. Zajęty pracą, wprawdzie pozwolił się sfotografować, ale dzielił nas gąszcz gałązek i ... wyszło jak wyszło :)

Minęło pół godziny. Zanętą zainteresowały się sójki. Chwilę później usiadł myszołów. Ponieważ jemu poświęciłem niedawno odrębny post, dziś zaprezentuję te kolorowe cwaniary.
Z czystym sumieniem mówię, że światło miałem głównie koncertowe.
Zachęcam do obejrzenia poświęconej im galerii, bo dzielnie mi pozowały wykonując różne pozy, podskoki, podchodząc bliżej i bardzo blisko. Polubiłem te histeryczki, ich rechotanie, gaworzenie, skrzeki i krzyki. Niezwykle spostrzegawcze, bystre i co tu dużo mówić, piękne ptaki.

 W zeszłym roku już pisałem, że sójki są odpowiedzialne za jesienną dyslokację liści!

 Trzęsienie Ziemi ?!?

 Nie, nie, nie i jeszcze raz NIEEEEEE !!!!!!!

Przed tym wzrokiem, ciężko się ukryć. Są w stanie niemal wlecieć do czatowni, by tylko zajrzeć czy siedzę w niej, czy nie. Cwaniary! ;)