heroiczna sarna!

Tak budziła się sobota w Bartągu, który oczywiście mijam pierdyliard razy w roku. Mgły snuły się nisko, skrupulatnie ale malowniczo wypełniając wszelkie zagłębienia terenu. Takie rzeczy są standardem na pofałdowanej lodowcem Warmii. Za kwadrans pojawi się nad horyzontem tarcza słoneczna.

W tejże wsi, często widuję wędkarza na pomoście. W sytuacji, w której mgła zadbała o jego prawa do wizerunku, zdecydowałem się na utrwalenie widoku.

W mokrym i wciąż ponuro ciemnym lesie, przywitał mnie Pan Zięba. Mimo szumów wynikających z wysokiego ISO, spodobało mi się to rachityczne i rozproszone niebieskawe światło.

Las był całkowicie mokry, jego mieszkańcy również.

Gdzieś w oddali, pośród dorodnych świerków, polował lis.

Z bliska okazało się, że jest mokry jak nomen omen ... kura! ;)

Trochę pojaśniało, ale gil jak na złość ukrył się pod opadającym parasolem świerkowych gałęzi.

W pewnym momencie zorientowałem się, że sarna stara się mnie rozszyfrować.

Szczęśliwie stałem za świerczkiem i nie mogła mnie zobaczyć.

Bardzo się starała, jednocześnie potrafiła zadbać o własne maskowanie.

Dopiero teraz zorientowałem się skąd ta czujność. Mama nie była sama.

Piękny widok, ale zrobiło mi się bardzo głupio, że zakłócam jej spokój, choć spotkanie było oczywiście nieplanowane.

Jej zachowanie całkowicie mnie rozbroiło. Wiedziała, że coś niepokojącego kryje się w bezpośredniej bliskości. Sarna waży od 15 do 25 kg. Ja - 110 ale ona o tym nie wiedziała.  Każda tego typu sytuacja, w ocenie zwierzęcia jest odbierana jako bezpośrednie zagrożenia życia. Mimo tego, że przestraszone serce prawdopodobnie podeszło jej do gardła i najchętniej by uciekła, nie zrobiła tego. Wiedziała, że malec nie nadąży, więc mimo lęku została zapewniając mu opiekę. Mało tego, chodziła w kółko i starając się mnie wypłoszyć, przestraszyć, uderzała kończynami w podłoże. Te drobniutkie raciczki, determinacja matki ... nie jestem przesadnym romantykiem czy jakimś szczególnym wrażliwcem, ale ta scena miała spory ładunek emocjonalny. Ogromna Puszcza, stare wielkie sosny, obcy zapach i jej malutkie ciałko jakby rzucone z innego, lepszego świata. Patrzyłem zauroczony zjawiskiem w jej nieprawdopodobne, matczyne oczy i coś nagle ścisnęło mnie za gardło. Cała ta chwila mocno mnie wzruszyła. Nigdy więcej nie napiszę, że sarny są histeryczkami! Zaprezentowana przez tę kruszynę postawa radykalnie odmieniła moje zdanie na temat tych miniaturowych bohaterek. Jej ucho świadczy o tym, że niejedno już widziała i przeżyła. Długo będę ją wspominał!

Nie poszedłem za nią, odwróciłem się i zawróciłem. Nie żałuję, las za moimi plecami był magiczny!
Jeszcze długo słyszałem jej poszczekiwania.

 Gdy ujrzałem tego jelenia, w ostatniej chwili zredukowałem zoom. Mogłem zrobić mu portret, ale ze względu na ilość publikowanych na tym blogu jeleni, postanowiłem pokazać urok tego siedliska.
Osądźcie sami, chyba było warto? Przepiękny las warmiński i jego mieszkaniec.

 Tak wychodzą zdjęcia, gdy obiektyw zachodzi mgłą :))))
Nie mogłem zrozumieć co się dzieje.  W tym miejscu nie było mgły, przykładam oko do wizjera ... mgła! Patrzę normalnie, nie ma mgły, wizjer - ponownie mgła! Patrzę na soczewkę obiektywu ... wszystko jasne, pokryty miliardem kropelek :)

 W tym samym czasie, w lesie liściastym, rzeczy miały się następująco.

Pamiętacie może film "Dom latających sztyletów"? Tam był taki niesamowity zielony las bambusowy. Znalazłem podobnie zielony las. Bambusów nie znalazłem :))

https://www.youtube.com/watch?v=dcwKEA1UwaA
to link do tego filmu ;)