Matko przenajświętsza, kto się wtedy zajmował ornitologią?!?
Nikt!
A szkoda, bo nikt nie był świadkiem narodzin ptaków neognatycznych, które doskonale radzą sobie do dziś.
Jednym z takich "neogantów" jest popularny kwiczoł!
Bynajmniej nie jest to popularność zdobyta rolą w Janosiku, bo i nie o tym Kwiczole dziś mowa.
Dziś zajmiemy się tym koleżką:
To jeden z drozdowatych. Moim skromnym zdaniem najładniejszy, choć uwielbiam też jego najbliższego kuzyna - kosa.
Gdy zobaczycie na trawie ptaka, który żerując opuszcza skrzydła do ziemi i zadziera ogon jak nie przymierzając strzyżyk, to niechybnie on - kwiczoł.
Nazwę zawdzięcza odgłosom, które wydaje w locie, coś jakby kwilenie :)
Tworzą ogromne stada, dochodzące do kilkuset osobników. Co ciekawe, w okresie lęgowym również budują gniazda blisko siebie.
Ich siła tkwi w tym masowym zjednoczeniu.
Czy wyobrażacie sobie jakie mają wypracowane zachowania stadne?
Szokujące!!!
Gdy zobaczą nadlatującego ptaka drapieżnego, np. myszaka, zrywają się do lotu, nadlatują nad niego i za przeproszeniem ostrzeliwują go odchodami! Robią to tak długo, aż go pozaklejają. Drapol z posklejanymi piórami jest całkowicie niezdolny do lotu i w konsekwencji ginie z głodu. Niestety w męczarniach. Bez najmniejszego nadużycia można powiedzieć, że taki dprapieżnik to ma ... przesrane! ;)
Kwili, kwili, ale jak widać swoje podwórko ogarnia!
Możecie go obserwować w starych parkach. Uwielbiają kompleksy dużych drzew liściastych.
Moje dzisiejsze kwiczoły spotkałem na tzw, ogródkach działkowych. Może nie są aż takimi kosmopolitami siedliskowymi jak sójki, ale widuję je również w lasach.
Żywi się owocami i nasionami ale nie gardzi owadami, larwami czy mięczakami. Zresztą większość ptaków w okresie lęgowym preferuje wzbogacenie diety o "mniencko".
Zapraszam do galerii, zapoznajmy się bliżej z tymi ciekawymi i pięknymi ptakami. Ten pierwszy to samiec w szacie godowej, drugi to jak sądzę samica.
W Polsce objęte są ścisłą ochroną gatunkową.
Poniżej sekwencja śledzenia owada!
Świetne, wiosenne zdjęcia kwiczoła :)
OdpowiedzUsuńNiedawno natrafiłam na ten blog, wpisy są bardzo ciekawe i przyjemnie się je czyta. Pozdrawiam!
Zatem witaj wśród Gości tego miejsca :) Serdecznie dziękuję za tak budującą opinię :)
UsuńPięknie go podszedłeś, a cztery ostatnie super.
OdpowiedzUsuńGrażynko, tego pierwszego rzeczywiście podchodziłem ale ten drugi, który był jeszcze bliżej mnie, sam się podszedł, czyli usiadł w pobliżu :))) dziękuję.
UsuńZ tymi kwiczołami to jakaś przedziwna sprawa. Są piękne, ale zwyczaje wojenne, acz pragmatycznie skuteczne, niepierwszej czystości.
OdpowiedzUsuńNo właśnie, dobrze to ująłeś, są pragmatyczne i niezwykle skuteczne:)
UsuńSuper ujęcia Krzysztofie, gratuluje :)
OdpowiedzUsuńserdeczności Marcinie! dziękuję :)
UsuńBardzo lubię kwiczoły, są ładne, ciekawskie i faktycznie kiedy skaczą po polanie w poszukiwaniu smakołyków to zachowują się zabawnie.
OdpowiedzUsuńbo wszystkie kwiczoły to fajne chłopaki ;)
UsuńProfil lewy i prawy, nawet z ukłonem.. to kwiczoł celebryta! :-) Piękne ptaki, świetny wpis. :-) Hania
OdpowiedzUsuńHaniu, wiadomo, przecież nie będe fotografował jakiegoś pospolitego kwiczoła, przynajmniej celebrytę :)
UsuńJeśli kwiczoł może łeb obrócić o ponad 180st to o ile może krętogłów? Zbliża się matura, to i pytanie mi sie wymyśliło. Ciekawe czy z matmy czy z bioli? I jeszcze jedno: podobno kwiczoły nie mają wyraźnego dymorfizmu płciowego (teza Bagiennego). To jak stwierdzić czy to on, czy ona? Niezależnie od odpowiedzi kwiczoły po Ludowych opowieściach punktują w mojej hierarchii ptaków bardzo, z powodu skutecznych form obrony przed drapieżnikami. Bojowe stworzaki!
OdpowiedzUsuńBagienny na ptakach się zna i należy Mu się (tym razem:) ) rację przyznać. Rozróżnienie "pci" jest w zasadzie możliwe tylko w okresie godowym. Samczyk jest wówczas nieco intensywniej ubarwiony, szczególnie na klacie! i ma jaskrawszy dziób.
UsuńLubię kwiczoły. Niestety nie widziałam ich już bardzo długo. Kiedyś, kiedy jeszcze zima była na tyle sroga, że szukały pożywienia, zjawiały się w ogrodzie po winogrona. Od dwóch lat ani widu ani słychu.
OdpowiedzUsuńo, to dziwne, nie wspominając o tym, że smutne. Szkoda, bo są piękne i bardzo fotogeniczne.
Usuń