nic zwykłego!

Piotr Petrel Karkoszka. To Jemu właśnie dedykuję ten post. Czynię to z wdzięczności za post na Jego blogu, który uważam za najlepszy post ever ze wszystkich jakie do tej pory przeczytałem w sieci całej!
Zainteresowanych gorąco zachęcam - http://petrelpiotr2.blogspot.com/2016/04/historia-jednego-zdjecia.html

Piotr opisując warmińską przyrodę, zwykł był mawiać "nic zwykłego" - wyśmienite!
Ujęło mnie to określenie i nie zawaham się go użyć. W naszej przyrodniczej rzeczywistości, podczas obserwacji, pogłębiania wiedzy na temat dokonanej obserwacji, jedyne co najczęściej wypadałoby powiedzieć w ramach podsumowania, to ... nic zwykłego!

Ta myśl towarzyszy mi szczególnie często. Za każdym razem, gdy fotografuję jakiś popularny, by nie powiedzieć pospolity gatunek, a okoliczności wydają mi się jakieś szczególne, tak właśnie myślę.
Zmienność, to jest właśnie ten wyraz, który napędza całą naturę. Zmienność jest atrakcyjna środowiskowo, jest buforem dla eko-środowiska, jest motorem napędowym i podstawą dziedziczenia.
Ona też powoduje, że zwykła sikora może okazać się ciekawym obiektem, nie dzięki samej sobie, a dzięki zmienności warunków w jakich jest obserwowana.

Tak było i tym razem, gdy obserwowałem tego kozła. To okrutaśny młodzieniaszek ze śmiesznymi parostkami. Siedziałem ukryty w grabowej szczocie na granicy polanki. Nad głową parasol gałęzi drzew na skraju polany. W pewnym momencie nad moją głowa zawisła ciekawska (jak zwykle) sikora. Byłem cały szczęśliwy, bo nie dość, że to sosnówka, czyli nie aż tak pospolity, to jeszcze z dziobem pełnym smakołyków. Sceneria jaką zafundowały mi prześwietlone słońcem liście, dopełniły przeświadczenia, że po raz kolejny mam zaszczyt obserwować i fotografować ... nic zwykłego!

 Troskliwa mama, jak sądzę.

 Na sekundę przed schwytaniem larwy.

 Chwila obserwacji.

 Drapanko zauszne :)

Awantura! Więc jednak mama! :)))
I tak po raz kolejny bardziej niż temat główny (koziołek) uszczęśliwiło mnie to co nieplanowane.
Ot, taka chwila w życiu ...

 Gdzieś w międzyczasie nie zauważyłem, że na tej samej małej polance, były żurawie.
Ten na tle mocnej zieleni drzew wydał mi się ciekawym obiektem.

Całemu zamieszaniu, które czyniłem kręcąc się za sikorami, przyglądały się jak zwykle wszystkowidzące i wszystkowiedzące kruki. Ten głosił mnie jak gończe na tropie lisa.
Na zdjęciu dobrze widać, charakterystyczny dla kruków, klinowaty ogon.

Gdy idę leśną dróżką jak ta, od lat nieużywaną, myślę, że kiedyś zostanę przeszyty kosem!
Rok temu napędzony do nieprzyzwoitości kos, minął mnie jak pocisk w odległości metra. Wiecie co?
Oddech odzyskałem dopiero po dłuższej chwili :)))
Tu kos leci akurat w górnej części kadru, ale stali bywalcy lasu, wiedzą, że wystarczy się zatrzymać i obserwować z jaką prędkością kosy "tną" taką przesiekę w lewo i w prawo. I w lewo! I w prawo! I non-stop!

Ha! to krętogłów! Obiecuję, że następnym razem postaram się bardziej! Przyznaję, że go zignorowałem, bo do celu podróży miałem jeszcze 6 kilometrów, a już było pieruńsko gorąco. Ten jakby wiedząc, że się spieszę, bardzo sprytnie chował się za gałązkami :)

Piękny okaz żółciaka siarkowego. Jego susz jest idealną rozpałką, więc kiedy w ramach przygody surwiwalowej zechce się Wam rozpalić ognisko, nic prostszego. Trzeba znaleźć żółciaka, wysuszyć go na amen, a potem już można rozpalać ognisko. ;) Pamiętajcie, że rośnie głównie w maju i czerwcu więc zapomnijcie o łatwym rozpaleniu ogniska w pozostałych miesiącach :)))

Wyjeżdżając z lasu, jeszcze te milusińskie :)