Przechytrzyłem lisa!

Wszedłem na www.synonim.net i sprawdziłem synonimy dla zwrotu "chytry lis".

Chętnych poznania zaskakującej ilości synonimów zachęcam do zapoznania się ze stroną:  http://synonim.net/synonim/chytry+lis

Do ciekawszych należały - basałyk, bisurman, drapichrust, frant, gawrosz, huncwot, wisus, oczajdusza, łąjdus, szalbierz, szprync, macher, wywłoka.

Nie ukrywam dumy z kreatywności naszej mowy, chociaż gdy wpisałem "spolegliwy" czyli godny zaufania, po prostu ktoś na kim można polegać, większość synonimów dotyczyła mylnego skojarzenia, że spolegliwy to uległa popierdółka, ktoś wycofany.

Mam zatem nadzieję, że chociaż część synonimów chytrości, rzeczywiście odwołuje się do przebiegłości czy sprytu bo tych cech lisom nie brakuje.

Są niewielkimi drapieżnikami, doskonale wyposażonymi w wyostrzone zmysły. Ciężko jest lisa podejść, jeszcze ciężej zaskoczyć. Najczęściej spotykamy go przypadkowo, czasami nawet przejdzie dość blisko, ale prawdziwe podejście go jest trudne. Słuch, wzrok, węch i doskonałe wykorzystywanie ukształtowania terenu, to jego koronne atuty.
Lis nawet na otwartej przestrzeni potrafi (chyba na drodze sublimacji) ulotnić się, czyli zniknąć jak przysłowiowa kamfora t.j. bezpośrednio zamienić się z postaci stałej w gazową :)))

To wyjątkowo piękne stworzenie, niezwykle inteligentne, bardzo oddane i lojalne.
Przez wieki nie zdobył niestety naszej sympatii, ale ponieważ w Polsce pojawiły się szopy pracze, wkrótce przekonamy się co to prawdziwa zmora i siłą rzeczy pokochamy nasze lisy.
Lis jest bardzo opiekuńczy ale też jest wyrafinowanym hedonistą. Umie korzystać z przyjemności życia i wyszukuje ich świadomie. Wygrzewanie się na południowych stokach leśnych polanek, jest jedną z przyjemności, po które chętnie sięga.

Dziś od samego świtu wiatr był dość mocny i chłodny. Wiedziałem, że zwierzyna tego nie lubi i nie wyjdzie na otwarte przestrzenie. Darowałem sobie wszelkie polany i penetrowałem starą część Puszczy.

 Las rano był po prostu boski!

Tak jak lubię.
Właśnie sobie wyobrażałem, jak to byłoby fajnie, gdyby w tych "alejach" i przy tym świetle, trafiło się jakieś zwierzę ...

i proszszsz - wersja dla spostrzegawczych ;)

I chwilę później typowo środowiskowe ujęcie.

Na mijanej chciał nie chciał polanie piłowały się nasze "strusie" ;)
Szkoda, że tego nie widać, ale poranek był tak zimny, że podczas krzyków, z dziobów żurawi wydobywały się obłoczki pary.

Tak jak rok temu, taki i tym razem, nie potrafię sobie odmówić sfotografowania tych pięknych świerkowych kwiatów. Przemycam odrobinę wiedzy - to kwiat męski. Świerki są roślinami jednopiennymi, więc na jednym drzewie znajdziecie szyszki męskie jak i żeńskie. Żeńskie to te znane duże, długie szyszki, którymi często zdobimy klomby ogródkowe.

Wszedłem powtórnie w część leśną, a tu miła niespodzianka - kozioł!
Tym milsza, że niedawno rozpoczął się sezon na zabijanie tych przepięknych stworzeń i w związku z tym coraz trudniej je spotkać - są płochliwsze. Wiedzą!

To szóstak.  Dodatkowym rarytasem jest fakt, że widzimy go w fazie wycierania scypułu, którego strzępy są widoczne na porożu. Tyki są silnie uperlone, grube.
Sceneria wymarzona, lepiej trafić nie mogłem.

W międzyczasie w zacisznych miejscach słońce odbierało glebie nadmiar wilgoci. Całość wydała się dość interesującym zjawiskiem.
I w tym momencie, gdy już wiemy, że miejscami robiło się ciepło, docieram do punktu kulminacyjnego wyprawy, do malutkiej polanki. Ma powierzchnię mniej więcej 120-140 razy większą, niż pokój, w którym piszę ten post, czyli w kategorii polan jest mała.

 Buty mam cholernie przemoczone od podeszczowych traw, nogawki też, ale otuchy dodaje mi taka obserwacja.

 Wygrzewały się dając upust swojemu zamiłowaniu do luksusu. Nie miałem przy sobie żadnego wabika, więc postanowiłem wydać odpowiedni dźwięk paszczą! Udało się.

 Koleżka bez chwili zastanowienia  ruszył w moją stronę! Co za emocja!

 Z każdą chwilą był bliżej i bliżej.

 W zasadzie byłem kontent, miałem co chciałem, a on zatrzymał się na chwilę i ponownie ruszył w moją stronę!

 Moje 420 mm okazało się wyraźnym nadmiarem, zbytkiem i rozpustą! Pławiłem się w komforcie fotografowania ;)

 Ostatecznie stanęliśmy, tzn. on stanął, bo ja klęczałem, oko w oko! Przechytrzyłem lisa :)
Uwieczniłem każdy włosek z jego wypadającego zimowego futra. Widziałem każdy wąs i każdy dołek na skórze nozdrzy. Mam go, że tak powiem w wersji full ale największą radochę sprawiło mi spojrzenie mu prosto w źrenice z najbliższego bliska! Okazało się, że "mysz o wadze 110 kg" była dla niego silnym atraktorem ;)

Siedziałem obok tego pniaka. Wydał mi się cholernie piękny z tą wypolerowaną dziczą sierścią teksturą i nietypowym kolorytem. Rzeźba! Lisy odeszły, a ja jeszcze chwilę kontemplowałem spotkanie z nimi i urok tego pniaka.

Piękny poranek, piękna przyroda!