kotożbik czy kot? ;)

Tak nieskromnie liczyłem, że ten właśnie post przeniesie "Leśne opowieści" w sferę blogów, które przekroczyły 100 000 wejść.
Kochani, przyroda jest piękna, a Wasza do niej sympatia spowodowała, że w przeciągu dwóch tylko lat i dwóch miesięcy, zajrzeliście tu STO TYSIĘCY RAZY!!!
(ściślej rzecz biorąc właśnie zajrzycie ;) )
Baaaardzoooo Wam dziękuję za tak imponującą ilość odwiedzin, tym bardziej, że blog nie jest promowany w jakikolwiek komercyjny sposób. Informuję jedynie na FB o kolejnych postach.

To w ogólnym rozrachunku, nie ma większego znaczenia, bo i tak będę pisał i bynajmniej nie po to piszę, by zaliczać jakieś iluzoryczne rekordy, ale trudno o tym nie wspomnieć, skoro satysfakcja osobista jest, bo jest!

DZIĘKUJĘ!!!

A teraz po krótkotrwałej egzaltacji, do roboty! ;)

Piąta rano ... godzina niedostępna wielu moim znajomym, a świat jest wtedy taki piękny.

Tę damę ... ech ... nie mam pojęcia jak i kiedy wyłączyłem stabilizację obrazu!
Bez światła, z czasem 1/100 sekundy, bez stabilizacji, no nie da się i już :)
Ale dama była piękna, w słusznym stanie, więc pokazuję.

Nawet nie spodziewacie się co ja dziś przeżyłem!!!
Środek Puszczy, jestem na terenie rezerwatu, do najbliższego, jakiegokolwiek domu 6-7 kilometrów, a ja widzę coś takiego:

Serce podeszło mi do gardła!
Rozum odwoływał się do rozsądku, żbików jest w Polsce nie więcej niż 200, znakomita większość w górach (Baligród oczywiście ma, bo Oni tam wszystko mają! - pozdrowienia dla Kazimierza Nóżki!)
Już w latach osiemdziesiątych słyszałem, że w zasadzie w Europie nie ma żbików czystej krwi. Wszystko wymieszane z kotem domowym. Ale gdy na niego spojrzałem, pomyślałem ... a może to kotożbik chociaż, hę :)
No wiem, ogon nieco za długi, niewystarczająco tępo zakończony, ale żebyście widzieli jak on szedł!
I pręga na grzbiecie wydawała się szczególnie wyraźna, łeb jakiś taki szeroki i ... ja pierniczę, ciężko mi było sobie to wszystko wytłumaczyć i racjonalizować. Wiadomo, że człowiek widzi to, co chce zobaczyć :)
Nawet jeżeli był to zwykły, pospolity sierściuch dachowy, to było to moje najpiękniejsze spotkanie z kotem, jakie kiedykolwiek przeżyłem. Ręce mi się trzęsły jeszcze z pół godziny :)))

Osoby znające się na ocenie fenotypowej mieszańców, serdecznie proszę o opinię, może on ma chociaż jeden gen żbika! :)
Tzn. jeden to ma na pewno, bo to umaszczenie naszych milusińskich jest od żbików właśnie, ale może chociaż jeszcze jeden :)

Na szczęście następne zdjęcia nie wymagały jakiejś szczególnej mojej dyspozycji :)

 Nad niesamowitym i legendarnym leśnym jeziorem, budził się piękny dzień.

 Podobno symetria jest estetyką idiotów, ale jak widać, przyroda też czasami proponuje dyskusyjne podziały :)

Woda ... cud Wszechświata!

Po spotkaniu z kotem (!), mogłem obrać już tylko jeden cel - wilk!
No uparłem się i już. Wilka, którego podchodziłem wcześniej, w zupełnie innym miejscu, odpuściłem.
To miejsce, które odwiedzam aktualnie, jest czwartą pewną lokalizacją, czyli miejscem, w którym są ślady ich regularnego bytowania.
Las trudny, bo liściasty, ale tropów i śladów jest tyle, że nie sposób przestać o nim myśleć.
Dziś znowu świeżutkie odchody, których dzień wcześniej tu nie było.
Zasiadłem tak, by mieć przed sobą przesiekę w gęstwinie krzaków na granicach starego lasu. Po prawej liściasty z dominacją grabów, po lewej mieszany.

Po kwadransie z gęstwiny wychodzi lis. Dzieliło nas może 8 metrów. Takiej paniki jeszcze nie widziałem! :)
Nie zdążyłem nawet palca oprzeć na aparacie, zwiał.

Po godzinie skapitulowałem. Odrętwiały od jednej pozycji, ruszyłem w las.
Jelenie nie były dziś moim celem, ale mimo wszystko, no musiałem się na nie napatoczyć ... taka karma :)
Przemknęły mi gdzieś między drzewami. Nawet nie próbowałem ich dochodzić. Uśmiechnąłem się tylko w ich stronę. To chmara, którą niedawno miałem na metry od siebie.
Dla dokumentacyjnego porządku wykonałem kilka fotek.

Zanurzyłem się w otchłaniach starej Puszczy. Jej liściasta część robi wrażenie. To las, który może się podobać. Niestety to ostatnie dni na próbę sfotografowania tu czegokolwiek. Gdy korony ogromnych grabów i dębów pokryją się liśćmi, światła za dużo tu już nie dotrze :)

Odkryłem kolejne babrzysko. Poza dzikami zaglądają tu jelenie. To widać doskonale nie tylko po tropach, ale okoliczne i bardzo liczne drzewa są wysoko wymalowane. Na zdjęciu widać jak  w trakcie czochrania się o pień, zostało precyzyjnie pokryte glinką. (tu akurat dzik)

A tu typowe dla jeleni wysokie malowanie :)

Postaram się tu zaglądać raz na jakiś czas, choć będzie trudno ze względu na ogromną ilość opadłych liści.

W zacienionej części lasu samiczka zięby zadumała się nieco ...

A tu świstunka. Niezwykle żywo ubarwiona o niesamowitym śpiewie, choć może trudno to nazwać śpiewem :)))). W otoczeniu młodych liści robi wrażenie. Znalazłem ją w lesie zgodnym z opisem ich preferencji. Starym, liściastym ale prześwietlonym z bogatym podłożem i podszytem.

Modraszka wśród "świecących" liści olszy czarnej, nad brzegiem jeziora. Prawie nie do zauważenia.

Wg mnie pierwiosnek, ale z tej odległości trudno na stówę orzec. Może piecuszek, ale nóżki wydawały mi się czarne, więc stawiam na pierwiosnka.

 Samczyk pleszki - cudko!

I na zakończenie nasz narodowy waran z Warmii - jaszczurka żyworodna ukryta w gąszczu traw.
Jakby się uśmiechnęła do mnie filuternie ... ;)