widziałem POTWORA!!!

W tym dniu sfotografowałem co chciałem. Mam jelenie, dziki, ptactwo i wiele innych zdjęć, a nawet kozła targającego na grzbiecie ułamany konar. Ale pokażę je w następnych postach. Nasycony sporą ilością spotkań w ostatnim czasie, postanowiłem poszukać czegoś innego, czegoś oryginalnego.
Moją uwagę przykuły tajemnicze dołki pod świerkiem. Wyglądało to tak:

O ludzka naiwności! Przyznaję się bez bicia - pomyślałem, że to ślady okapu po ostatnim deszczu.
Że krople spadając z dorodnego świerka, wytłukły takie kratery.
I kiedy tak się przyglądałem mikrokraterom, zauważyłem, że z kilku z nich, jakąś tajemną siłą wyrzucany jest piasek.
Jeszcze nie zdawałem sobie sprawy, jak okrutne królestwo oglądam i kto tu rządzi, ale czułem przez skórę, że będzie ciekawie.
Klęknąłem, by baczniej przyjrzeć się sprawie. W korzeniach drzewa, mrówki rudnice urządziły sobie mrowisko. Najwyraźniej nie tylko ja je odkryłem. Ktoś jeszcze postanowił skorzystać z łatwego dostępu do mrówek - swojego przysmaku!
Pamiętacie poprzedni post ... są inne góry jeszcze wyższe!
Właśnie spostrzegłem tę kolejną, nieznaną i jeszcze wyższą górę.
Czasami trzeba się pochylić i zmrużyć oczy, by ujrzeć nowy wszechświat.
Z każdą chwilą pilnej obserwacji, wchodziłem za kurtynę niezwykle przerażającego teatru.

Początkowo zaobserwowałem chrząszcza, który starał się opuścić dołek. Niestety piach był sypki, a kąt opadania ścian lejka nie do pokonania. Raz po raz spadał, a gdy wdrapywał się i był prawie na górze, jakaś siła wyrzucała drobiny piachu dosłownie zestrzeliwując go powtórnie w stronę gardzieli leja.
Pochyliłem się jeszcze bardziej, by poznać tę tajemnicę. Sprawa wydawała mi się cholernie interesująca.

Niestety zaglądamy do świata w skali mikro, więc darujcie, że zdjęcia wymagają skupienia, ale nie było łatwo to sfotografować, tym bardziej, że akurat na te chwile, słońce przykryło jakieś chmursko!

Na dnie lejka zauważyłem coś niepokojącego!!!
Rozumiem, że wszyscy sobie właśnie przypominamy czerwie z Dune! Natychmiast o tym pomyślałem.
Zobaczyłem nieprzyjemne narzędzie średniowiecznych tortur - żuwaczkę larwy Mrówkolwa!!!
Te same żuwaczki służą do wystrzeliwania piachu i chwytania ofiar.
Larwa mrówkolwa jest zbudowana inaczej niż wspomniany czerw, ale mimo niewielkich rozmiarów robi przerażające wrażenie!
Jej taktyka polega na zagrzebaniu się w piasku, utowrzeniu leja-pułapki i wyczekiwaniu aż nieszczęśnik wpadnie ... na chwilę.
Stąd już wyjścia nie ma!
Larwa oczekuje na rudnice, ale nie pogardzi żadnym owadem, który "zaliczy dołek".

Tu widać bezkompromisową konstrukcję zabójcy. Larwa nafaszerowana jest wszelkiego typu kolcami ustawionymi "pod prąd". Krótko mówiąc siedzi w piachu stabilnie zakotwiczona, jest nie do wyciągnięcia. To pozwala jej na siłowe rozwiązania czyli wciąganie ofiar pod piach, gdzie duszą się, a ona wysysa z nich ... co się da.

Prześledźmy teraz kolejno akcję.

 Tu widać jak silne żuwaczki trzymają ofiarę za odwłok.

 W trakcie szamotaniny, zsunęło się truchło mrówki. To już tylko "wydmuszka", a ściślej rzecz biorąc "wysyska" :)

 Larwa gdy ustabilizuje uchwyt, z potworną siłą i szybkością rzuca ofiarą góra-dół starając się ją zabić lub przynajmniej ogłuszyć. Nie wiem ile to uderzeń na sekundę ale oniemiałem. Scena bardzo brutalna i mimo skali, przemawiająca do wyobraźni. Musiałem wykonać takie dynamiczne zdjęcie, by oddać zamaszystość i siłę uderzeń. To scena, której długo nie zapomnę.

 Akcja przebiegała ze zmiennymi scenariuszami. Owad raz na jakiś czas uwalniał się, ale jak widać Leon Zawodowiec czeka z otwartymi ramionami :)

 Powtórnie w uścisku coraz bliższej śmierci.

  Niestety zbliża się scena kończąca. Z tego uchwytu już ofiara się nie wydostanie.

Życie chrząszcza jak i jego obraz rozcierało się w obliczu nieuchronnie zbliżającego się końca.

Świat mikro, kryje miliony scenariuszy, które mogą być i są niewyczerpywalnym źródłem inspiracji dla twórców filmów S-F.


Przyroda jest piękna, choć momentami przerażająca. Życie.