kozioł w ostatnich i pierwszych promieniach

Po ostatnim spotkaniu z wilkiem udało mi się odzyskać równowagę emocjonalną, co oznacza tylko tyle, że życie wróciło na swoje tory - ponownie wyruszyłem w teren.
Wczorajszy wieczór spędziłem na pięknych warmińskich łąkach.
Przedzierałem się przez chaszcze i krzaczory myśląc głównie o kleszczach, a potem dopiero o tym co zobaczę. I to była kolejność pozbawiona sensu, bo kleszcze atakują człowieka bez względu na to czy o nich myśli czy nie. One jakby nie analizują naszych myśli. Szkoda, bo gdyby wiedziały co o nich myślę, nie miałyby odwagi mnie zaczepiać.
Zapadał zmrok. Na moim karku i policzkach, co i rusz lądowały największe strzyżaki jakie widziałem do tej pory. Idąc do celu pokonałem dwa rowy melioracyjne i jedyne co było korzystne, podmokłe zwykle łąki, tym razem były suche. Nie zbierały się też wieczorne mgły i trawa nie pokrywał się rosą. Chociaż to!

Zbliżałem się do pierwszej grupy krzaków.
Okazało się, że  w przepięknych okolicznościach przyrody czekał na mnie koziołek.

Otoczony jesiennym kwieciem, połyskiwał w ostatnich poświatach dnia. Aparat lubi te porę. Pogłębia kolory i nasyca je gubiąc przesadne kontrasty.

Postanowiłem wrócić tu dziś i to przed świtem.
Z niezwykłą radością fotografowałem jelenie, których nie zobaczyłbym gdyby nie wspięły się na porębową górę i nie stanęły na tle nieba. Niebo zawsze, nawet w nocy, jest ekranem, na tle którego coś daje się zauważyć. Kontur, plamę ale zawsze coś.

 Młody, niespełna trzyletni byczek, nie odegra roli w tym sezonie godowym, ale w mojej sesji fotograficznej i owszem.

Jakby co, pod szyją łani są uszy kolejnej damy.

 Zrobiłem im wiele zdjęć ale tego nie mogłem nie pokazać. :)

Zaprezentowały mi niezwykle fotogeniczny teatr cieni. Migawka grzała się, a ja cichutko powiedziałem do siebie - i już dla tych zdjęć warto było wstać rano. (3.40!)

Byki na polankę nie wyszły i to jest piękne, bo zostałem "na głodzie" dzięki czemu jutro rano ponownie będę miał co robić :)))

Do rzeczonej polanki zbliżałem się wciąż lekko po omacku. Mimo to, czopki i pręciki siatkówki moich oczu zarejestrowały jakiś ruch.
Okazało się, że przede mną pasa się trzy kozły.
No rewelacja!

 Tego udało mi się (niechcący) uwiecznić podczas szczekania.
Było wystarczająco ciemno, by nie mogły odkryć źródła ich niepokoju.

Stały w pewnych odległościach od siebie, nie mogłem ich "złapać" w jednym kadrze, więc nagrałem filmik. Dzięki temu można posłuchać ich szczekania :)

FILM:

https://youtu.be/HOrXt4R3wwY 

Kolejny piękny warmiński poranek kończył się. Trzeba wracać do pracy ... też pięknej :)